=

در سال 1948 پس از میلاد معاهده ای برای تشکیل اتحادیه های حمل و نقل بین المللی به امضا رسید و بر این اساس این اتحادیه در ژنو توسط شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد برای جمع آوری قوانین حمل و نقل بین المللی و وضع قوانین جامع ایجاد شد تا کشورهای دنیایی که در صنعت حمل و نقل به متحدان تبدیل شده اند می توانند به یک زبان مشترک ساده کالاها را به راحتی حمل کنند. بدین منظور با توجه به نواقصی که در مقررات به وجود آمده بود، کنوانسیون های ناظر بر حمل و نقل جاده ای بین المللی ایجاد شد. به عنوان مثال همانطور که می دانیم ممکن است یک محصول از یک یا چند کشور عبور کند تا به کشور مقصد برسد. با توجه به عبور کالا از گمرکات متعدد، ماموران گمرک برای اطمینان از ایمنی کالا مجبور به تخلیه و بازرسی کامیون حامل کالا در داخل گمرکات شدند. این روش باعث تأخیر در ورود کالا به نقطه تخلیه نهایی و اتلاف وقت بیش از حد در گمرکات کشورهای ورودی و خروجی شد، از این رو در سال 1959 مقرراتی برای ساده سازی روابط گمرکی و رویه کامیون های حامل کالا وضع شد تا کامیون ها حمل محموله های بین المللی می تواند به راحتی از گمرکات مرزی کشورهای ترانزیتی عبور کند. بر اساس این مقررات، شرکت های حمل و نقل بین المللی با اخذ کارنه تیر برای هر سفر، حقوق و عوارض گمرکی کامیون ها را تضمین می کنند. این تضمین توسط شرکت های حمل و نقل بین المللی به اتاق بازرگانی کشور مبدا ارائه می شود. اتاق بازرگانی با ارائه کارنه تیر، ترانزیت کامیون مربوطه به گمرک مقصد را تضمین می کند و یکی از سازمان های وابسته به IRU (اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای) و نهاد ضامن سازمان ملل می باشد. اتاق بازرگانی کشورهای صادرکننده کارنه TIR به عنوان اعضای سازمان شناخته می شوند. دفترچه کارنت TIR با استانداردهای مندرج در کنوانسیون TIR مطابقت دارد. هر دفترچه حمل 8 تا 14 صفحه می باشد و کامیون هایی که طبق مقررات کارنه تیر و حمل و نقل کالا تردد می کنند پس از بارگیری در گمرک مبدا درب کامیون را با مهری که مهر مشخصات مربوطه می باشد پلمپ می کنند. در کارنه تیر با رسیدن کامیون به گمرک کشور مبدا، مشروط بر سالم بودن مهر و موم، پس از انجام تشریفات گمرکی، کامیون اجازه خروج دریافت می کند و کامیون حامل بار به گمرک مقصد هدایت می شود.

یکی از مهم ترین و اصلی ترین روش های حمل و نقل دریایی، حمل و نقل بار است که شامل جابجایی کالا و انسان توسط انواع کشتی ها، شناورها، بارج ها، قایق ها، لندگراف ها، فیدرها از طریق اقیانوس ها، دریاها، رودخانه ها و آبراه های بین المللی می باشد. با این حال، با توجه به طولانی بودن مسیر و زمان‌بر بودن تردد توسط کشتی‌ها، حمل و نقل مسافر با کشتی به طور کلی کمتر رایج است، در حالی که بیشترین حجم کالا از طریق دریا حمل می‌شود. بر اساس بررسی ها، بیش از 70 درصد کالاها با کشتی حمل می شود.

با توجه به ویژگی های حمل و نقل دریایی، اخیراً زیرساخت های مربوط به این حمل و نقل به طور گسترده ای توسعه یافته است و اکثر کشورها با توسعه زیرساخت هایی مانند بنادر و اسکله، تجهیزات بارگیری و تخلیه و حضور نهادهایی مانند گمرک و گروه های معامله، امکاناتی را ایجاد کرده اند. با واردات و صادرات کالا در بنادر تا عملیات دریایی با سرعت، دقت و اطمینان بیشتری انجام شود و از این روش حمل و نقل بهترین استفاده را ببرد.

حمل‌ونقل ریلی در بین روش‌های حمل‌ونقل سابقه‌ای طولانی دارد و کار خود را از دهه ۱۸۰۰ میلادی توسط خطوط راه‌آهن انگلستان آغاز کرد و تا کنون ادامه داشته است که قطارهای مدرن و باکیفیت جایگاه ویژه‌ای در حمل‌ونقل پیدا کرده‌اند. تغییرات در این نوع حمل و نقل در سال 1774 پس از کشف موتور بخار آغاز شد که در سال 1800 ثبت اختراع شد و تعدادی از مخترعان برای بهبود کیفیت طراحی تلاش کردند. ناگفته نماند که پیش از آن واگن هایی بودند که توسط اسب ها روی ریل های چوبی کشیده می شدند. در قرن نوزدهم، مهندسان با ساختن اولین موتورهای بخار، یکی از مهم ترین رویدادهای تاریخ را رقم زدند. این جنبش ساخت قطارهای باری و سپس قطارهای مسافری را آغاز کرد. آغاز این نوع حمل و نقل از اروپا آغاز شد و توسعه آن در سایر نقاط جهان ادامه یافت.

انواع واگن های قابل استفاده در حمل و نقل ریلی:

قطارهای باری لبه بلند

لبه کوتاه

واگن های سقف دار

همکاری‌های لجستیکی ایران و روسیه و کشورهای CIS
با توجه به توسعه روابط بین‌المللی و تحولات لجستیک جهانی، همکاری بین کشورها در زمینه خدمات لجستیکی ابزاری کلیدی برای تسریع رشد اقتصادی و مبادلات تجاری تلقی می‌شود. ایران به عنوان یکی از کشورهای منطقه با موقعیت جغرافیایی مناسب، دسترسی به بازارهای بین المللی و توانمندی های لجستیکی بالقوه می تواند به عنوان یک هاب لجستیکی در منطقه مطرح شود. از سوی دیگر، کشورهای روسیه و اعضای CIS نیز ظرفیت‌ها و نیازهای لجستیکی متنوعی دارند و همکاری با ایران می‌تواند به بهبود و توسعه این حوزه در این منطقه کمک کند.

مزایای همکاری:

1. تسهیل تجارت:
همکاری های لجستیکی بین ایران و روسیه و کشورهای CIS می تواند به تسهیل تجارت و حرکت روان کالا به این منطقه کمک کند. استفاده از زیرساخت های لجستیک مشترک و سیستم حمل و نقل بهینه هزینه ها را کاهش می دهد و تجارت را ارتقا می دهد.

2. توسعه زیرساخت های حمل و نقل:
همکاری در زمینه توسعه زیرساخت های حمل و نقل اعم از جاده ها، بنادر و ایستگاه های راه آهن به تقویت شبکه لجستیک منطقه ای کمک می کند و کارایی حمل و نقل را افزایش می دهد.

3. تبادل فناوری:
همکاری لجستیک فرصت خوبی برای تبادل فناوری و دانش فنی است. ایران و کشورهای CIS می توانند از تجربیات یکدیگر در زمینه های مختلف لجستیک بهره مند شوند.

4. تقویت امنیت لجستیکی:
تقویت امنیت در حمل و نقل کالا از دیگر مزایای همکاری لجستیکی است. این می تواند به افزایش اعتماد و اعتماد به تجارت بین المللی در منطقه کمک کند.

چالش ها و راه حل ها:

1. هماهنگ سازی استانداردها و قوانین:
هماهنگ سازی استانداردها و قوانین لجستیک بین این کشورها یک چالش احتمالی است. ایجاد چارچوب مشترک و توافقات لازم می تواند این موضوع را حل کند.

2. کمبودهای زیرساخت:
کمبود در زیرساخت های حمل و نقل ممکن است مانع همکاری موثر شود. توسعه و بهبود زیرساخت های لازم از طریق سرمایه گذاری مشترک می تواند این مشکل را حل کند.

3. مدیریت ریسک و امنیت:
مدیریت ریسک و امنیت در مسیرهای حمل و نقل ضروری است. ایجاد سیستم های اطلاعاتی مشترک و همکاری در زمینه امنیت ممکن است مسائل امنیتی را کاهش دهد